SUCCESVERHAAL
Rivotiana Voahirantsaina
Freedom From Fistula - Madagaskar
Leeftijd: 19
Woonplaats: Andilamena
Land van verblijf: Madagaskar
Aantal levende kinderen: 0
Jaren met fistel/scheur: 2
Mijn naam is Rivotiana. Ik ben 19 jaar oud en kom uit Andilamena, een stad op 518 km afstand van Tamatave. Ik leefde 2 jaar lang in de schaduw van fistula.
Ik ontwikkelde de aandoening tijdens de geboorte van mijn eerste kind. Ik werd op de eerste dag van de bevalling niet naar het ziekenhuis gebracht, omdat de mensen om mij heen dachten dat het nog niet zover was. Pas de volgende dag werd ik naar een Basisgezondheidscentrum (CSB) gebracht, maar toen was het al te laat om de baby op natuurlijke wijze ter wereld te brengen. Ik werd doorverwezen naar een groter ziekenhuis voor een keizersnede. De baby was toen al overleden en ik raakte in coma. Twee weken later begon ik last te krijgen van incontinentie.
Mijn leven veranderde volledig. Ik kon niet langer werken als boerin, zoals ik voorheen deed. Ik moest terugkeren naar het huis van mijn ouders, omdat mijn schoonmoeder mij niet meer in huis wilde hebben. Mijn man, die de hoop verloor dat ik ooit genezen zou worden, volgde de wens van zijn moeder en verliet mij. Ik kon niets doen. Ik bleef de hele dag thuis, en moest voortdurend urine-doordrenkte kleren wassen. Ik moest altijd dichtbij rivieren blijven, waar ik me kon wassen.
Het pijnlijkste was om mensen over mij te horen praten: dat ik stonk, dat ik naar urine rook. Ik zei tegen mezelf dat als ik ooit genezen zou worden, ik het leven ten volle zou leven, zoals ieder ander. Ik zou werken, vrij zijn en met waardigheid leven.
Die hoop bleef slechts een droom totdat ik bij Freedom From Fistula aankwam. Alles veranderde vanaf het moment dat ik hun deuren binnenstapte. Voor het eerst in jaren werd ik niet alleen gezien als een patiënt, maar als een mens. Ik werd gehoord, gerespecteerd en met waardigheid behandeld.
De vriendelijkheid, compassie en uitstekende zorg die ik ontving, waren meer dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Dr. Breen en het hele team behandelden niet alleen mijn aandoening, ze hielpen me mijn leven te herstellen.
Ik ben Dr. Breen heel dankbaar. Zonder hem zou ik niet genezen zijn. Ik wil ook de verpleegkundigen bedanken die voor mij zorgden en mij aanmoedigden toen ik aarzelde over de operatie. Dankzij hen heb ik mijn leven terug.
SUCCESVERHAAL
Zanasoa Razainjatovo
Freedom From Fistula - Madagaskar
Leeftijd: 51
Woonplaats: Vohibato
Land van verblijf: Madagaskar
Aantal levende kinderen: 0
Jaren met fistel/scheur: 30
Na 30 jaar van lijden heeft Zanasoa haar leven terug
Mijn naam is Zanasoa, ik ben 51 jaar oud en kom uit Vohibato, een stad op 736 km afstand van Tamatave. Ik leefde 30 jaar met fistula en werd gedwongen om terug te keren naar het huis van mijn ouders, nadat mijn man mij had afgewezen vanwege mijn aandoening. Ik ontwikkelde fistula na een gecompliceerde bevalling die 3 dagen duurde. De incontinentie begon meteen toen mijn baby werd geboren. Ik was geschokt toen ik deze aandoening ontdekte, waarvan ik nog nooit had gehoord. Het leven werd al snel zwaarder. Mensen uitten hun afkeer tegenover mij vanwege de geur, alsof de incontinentie al niet moeilijk genoeg was om te dragen. Op een dag hoorde ik over Fabrice, die in mijn dorp voorlichting gaf over fistula. Ik besloot hem te volgen om een tweede operatie te ondergaan, omdat mijn eerste operatie elders mislukt was. Bij Freedom From Fistula Madagascar werd ik warm ontvangen, met grote vriendelijkheid behandeld en kreeg ik uitstekende zorg. Dankzij hen heb ik mijn leven teruggekregen. Ik ben het hele team diep dankbaar voor hun zorg en voor het herstel van mijn waardigheid.
SUCCESVERHAAL
Aminata (Burkina Faso) 2025
Aminata is een 17 jaar oude moeder uit Yalgho, 250 kilometer weg van de hoofdstad in Burkina Faso. Ze trouwde toen ze 15 jaar oud was met toestemming en onder druk van haar ouders. Aminata bracht de periode van haar zwangerschap door in angst. Ze had geen toegang tot zorg rondom zwangerschap en geboorte omdat de leverancier van deze zorg om veiligheidsredenen was weggetrokken uit de regio.
Toen ik acht maanden zwanger was begon mijn bevalling. Op een dag rond tien uur ‘s avonds kwamen er gewapende mannen die ons verdreven uit ons dorp. Ik wandelde meer dan dertig kilometer, mijn bagage op mijn hoofd tillend, om toevlucht te vinden in een nabijgelegen dorp. Gedurende de reis voelde ik pijn in mijn buik, maar we konden niet stoppen omdat de gewapende mannen vlak achter ons zaten. Toen we eindelijk op een veilige plek kwamen had ik alleen mijn moeder die me kon begeleiden, want er was geen zorgcentrum in de buurt. Ik bracht vijf dagen in pijn door en ondanks dat mijn moeder met traditionele middelen ondersteunde, lukte het niet om het kindje ter wereld te brengen. Op de vijfde dag werd ik achterop een motor naar het dichtstbijzijnde zorgcentrum gebracht, 120 kilometer verderop.
Aminata kreeg een keizersnede in het regionale ziekenhuis, maar voor de baby was het te laat. Ik was zo verslagen toen ik hoorde dat mijn baby niet meer in leven was en ik bracht mijn tijd huilend door. Vijf dagen later werden we teruggestuurd naar het dorp waar we toevlucht hadden gevonden. De volgende dag merkte ik dat ik urine verloor en dat mijn kleding nat was. Eerst dachten we dat het kwam door de slechte weg waarover we per motor hadden gereisd en mijn vader bemoedigde me en zei dat het goed zou komen. Maar het bleef gebeuren. Omdat het te risicovol was om terug te gaan naar het ziekenhuis stond ik er alleen voor. Ik beperkte mijn waterinname om te zien of het beter zou worden, maar dat hielp niet. Ik begon mij te verbergen voor de mensen en ik huilde in eenzaamheid. Ik had nog nooit gehoord over een fistel en ik bracht vijf maanden eenzaam lijdend door.
Op een dag hoorde mijn moeder over fistels op de lokale radio en ze bemachtigde een telefoonnummer. Ze belde zo snel mogelijk en ze kreeg toestemming van ARENA om te komen maar we hadden geen geld voor de reis. Een week later belden ze ons terug en we legden onze situatie uit. Ze brachten ons in contact met hun vrijwilliger in onze regio en die hielp ons met de reiskosten zodat we toch konden gaan. Onderweg waren er veel moeilijkheden omdat mensen uit mijn buurt bleven en in de auto klaagden mensen over de geur.
Toen we bij ARENA arriveerden werd er door de dokter een fistel bij mij gediagnosticeerd. Hij legde uit dat ik om te herstellen een operatie zou moeten ondergaan. Voor het zo ver was sloot ik mij aan bij een groepje lotgenoten, er werden ervaringen gedeeld over fistels en dit bracht mij rust. Een week later werd ik geopereerd. Ik was deels gerustgesteld omdat de operateur de dag ervoor langs was gekomen om ons te bemoedigen en onze zorgen aan te horen.
Nu ben ik zo blij om te zien dat mijn kleding weer droog is. Mijn angst is weg en ik weet dat ik niet langer afgezonderd hoef te leven. Mijn familie is nog altijd in het dorp waar we toevlucht vonden. Ik ben van plan om met andere mensen te praten over wat ik heb meegemaakt, want ik ken andere vrouwen die thuis proberen te bevallen.
Dank aan ARENA en aan alle mensen die jullie ondersteunen om ons te helpen. Jullie brengen ons weer tot leven.
SUCCESVERHAAL
Diabouga Tissa (ARENA - 2024)
In 2024 werden er rond de 250 fistel hersteloperaties uitgevoerd door ARENA in Burkina Faso. Een van de geholpen patiënten was Diabouga Tissa, 39 jaar en moeder van 2 levende kinderen.
Diabouga woont in een klein dorpje 240 km weg van Ouagadougou. Zij is een 39-jarige moeder van twee levende kinderen. Diabouga ontwikkelde een vesicovaginale fistel toen zij 30 jaar oud was door een 5 dagen durende bevalling, die eindigde met een levenloos geboren kindje. Na 3 eerdere miskramen dachten Diabouga en haar man dat zij nu eindelijk geluk hadden. Helaas liep de bevalling anders dan gehoopt. Enige maanden na de traumatische bevalling waarbij Diabouga een fistel ontwikkelde besloot haar man een tweede vrouw te trouwen. Dit met de mededeling Diabouga daarmee rust te geven. Het was het begin van een reis van isolatie en moeite om genezing te vinden. Teruggestuurd naar haar ouders en wonende achter op het stukje grond van haar twee kinderen, besloot Diabouga om niet op te geven. Ondanks vernedering en afwijzing bezocht zij elk gezondheidscentrum in haar omgeving op zoek naar hulp. Na negen lange jaren hoorde zij over ARENA van een vrijwilliger in haar woongemeenschap en ze dacht dat dit misschien een kans voor haar was. Zodra zij akkoord gaf werd haar reis naar Ouagadougou georganiseerd. Haar jongste dochter ging met haar mee. Behandeld in het gezondheidscentrum van ARENA, is Diabouga nu droog en blij, klaar om terug te reizen naar haar woongemeenschap. Met een glimlach van dankbaarheid, zei Diabouga: “Jullie hebben mijn leven gered en mij veranderd. Ik weet niet goed wat er thuis op mij wacht, maar ik weet dat ik vrij ben van elke beperking die ik in het verleden heb gekend. Mijn toekomst is niet langer onzeker.”
SUCCESVERHAAL
Dabire Martine (2023, ARENA BURKINA FASO)
Dabiré werd door haar ouders naar een andere stad gestuurd om te werken voor geld. Ze was 15 jaar oud toen ze daar haar man ontmoette, welke 22 jaar oud was. Toen ze 16 jaar oud was, was ze in blijde verwachting.
“Toen de pijn begon heb ik mijn schoonmoeder geïnformeerd. Zij zei dat ik nog even moest wachten. Een dag later nam ze me eindelijk mee naar het dichtstbijzijnde medisch centrum. De verloskundige liet ons nog een dag wachten voordat ze een knip zette om de geboorte te bespoedigen, maar het was onmogelijk. Ze stuurde ons naar Bobo, waar ik een keizersnede kreeg. De baby kwam dood ter wereld en ik had pijn in mijn buik en benen. Ik kon niet eens lopen en mijn urine lekte.
Ik werd gedurende een maand in het ziekenhuis gehouden. Toen de katheter werd verwijderd en ik naar huis werd gestuurd, bleef ik urine lekken. Mijn schoonmoeder zei dat ik het expres deed, dat urine niet vanzelf kan lekken. Omdat ik erop stond nam ze mij mee terug naar het ziekenhuis. Er werd ons verteld dat ik een gat in mijn blaas had en dat ik naar huis moest gaan en drie maanden moest wachten. Mijn man en schoonmoeder stuurden mij terug naar mijn ouders.
Ik sliep op een mat bij de voordeur. De buren en zelfs mijn moeder beledigden me en zeiden: ‘Je werd weggestuurd om geld te verdienen en je bracht ons ziekte. Jouw geur vergiftigd ons.’ Alleen mijn nicht gaf me eten en hielp me mijn kleren wassen. Gedurende drie maanden gaf mijn man me 1500F CFA ($2.5 USD) om me te onderhouden. Toen ik terugging naar het ziekenhuis werden we naar ARENA gestuurd. Zelfs de kosten voor het transport werden betaald.”
Na een succesvolle operatie om de blaaswand te herstellen, werd Martine getraind om vloeibare en vaste zeep te maken om zo een inkomen te kunnen genereren. Echter, ze vond het moeilijk om thuis te wonen en kwam terug naar ARENA met de vraag of ze langer mocht blijven. Ze bood aan om andere patiënten te bemoedigen terwijl ze haar zeep verkocht. Terwijl ze bij ARENA verbleef, deed ze mee aan de eerste groep van het naaiproject.
“Ik ben door de grootste pijn van mijn leven gegaan, en hier voel ik mij geaccepteerd en goed behandeld. Ik voel me gesterkt om op een dag terug te gaan naar huis omdat ik geloof dat ik geld kan verdienen met naaien en zeep maken. Ik zal niet meer afhankelijk zijn van andere mensen en niemand kan mij meer dwingen om iets te doen wat ik niet wil voor geld.”*
*Levensverhaal vertaald vanuit het Engels
SUCCESVERHAAL
Mairamou - 2020
Mairamou had enthousiast moeten zijn over haar toekomst … een sprankelende, vreugdevolle toekomst. En ze was al een tijdje opgewonden. Zij en haar man hadden gretig geanticipeerd op de geboorte van hun eerste kind. Maar na een lange, pijnlijke bevalling verloor zij de baby. De tragedie werd geïntensiveerd, omdat de langdurige arbeid fysieke schade veroorzaakte die Mairamou met een voorwaarde verloskundige fistel verliet, die haar incontinent maakte.
In regio’s van de wereld met ontwikkelde gezondheidszorg, kon deze aandoening onmiddellijk worden behandeld. Maar in landen als Kameroen, waar er slechts 77 artsen zijn voor elke 1 miljoen mensen (Wereldgezondheidsorganisatie), maakte de onbehandelde aandoening van Mairamou een sociale outcast. Haar verdriet werd verergerd toen, slechts drie maanden na de dood van haar baby, haar man plotseling overleed. Ze had haar baby, haar man en haar toekomst verloren …. en op 20-jarige leeftijd leek haar leven bijna voorbij. Zeven lange jaren gingen voorbij. Mairamou probeerde een positieve houding te behouden door zich te richten op dingen die haar vreugde brachten, zoals haar kerkgemeenschap.
Voorafgaand aan haar emotionele en fysieke trauma was ze een zeer sociaal en actief kerklid, zingend in het eredienstteam en deelnemend aan gemeenschapsgebeurtenissen, maar haar toestand beïnvloedde haar interacties met anderen. “De ,,mensen willen me daar niet daar,” zij zei droevig. “Ze zouden me vertellen dat ik naar huis moest gaan vanwege de geur. Mairamou voelde zich steeds eenzamer en besloot uiteindelijk dat haar enige optie was om zichzelf te isoleren. Dus toen ze geen koki (erwten met zwarte ogen) op de lokale markt verkocht, zat ze zelf thuis. “Ik wist niet waar mijn leven naartoe ging,” zei ze. “Ik bad elke dag om genezen te worden van deze ziekte. Mairamou’s gebeden werden op een onverwachte manier beantwoord toen ze op de lokale radio hoorde over Mercy Ships. In het begin was ze bang om zelfs maar te hopen omdat ze bang was om teleurgesteld te worden. Maar toen nam haar moedige geest het over. “Door de genade van God zal dit werken”, vertelde de nu 27-jarige vrouw zichzelf terwijl ze de lange reis naar het schip maakte. En haar reis naar genezing was mooi. Ze vond nieuwe kracht en waardigheid op de Afrika Barmhartigheid na een gratis, levenstransformerende operatie. Haar hersteltijd werd doorgebracht samen met vele andere vrouwen die met dezelfde aandoening hadden geleden en dezelfde afwijzing hadden ondervonden. Samen stonden ze sterk, zingend terwijl ze door de ziekenhuisgangen liepen voor hun dagelijkse spierversterkende oefeningen – wachtend op de dag dat ze “droog” werden verklaard. “Als vrouw en afkomstig uit een westerse cultuur, gaan we hier niet doorheen”, zegt Tam Lowe (AUS), de teamleider van de Verloskundige Fistelkliniek. “Het is leuk om deze dames hun leven terug te kunnen geven, omdat ze een klein deel van zichzelf hebben verloren toen ze door het leven gingen. Nu kunnen ze terug naar huis en zeggen: ‘Kijk eens naar mij. Ik ben terug””. En wat is een betere manier om een veranderd leven te vieren dan met een feestje …. compleet met muziek, dans en verkleden? Na het genezingsproces van elke vrouw verwelkomt Mercy Ships haar terug in de maatschappij met een Dress Ceremonie, waar ze wordt erkend als eregast en begaafd met een nieuwe jurk. Mairamou zag er stralend uit, gekleed in levendig groen en geel en stralend als een lentebloem – een perfect symbool voor haar frisse start in het leven. “Ik zal altijd aan deze plek denken en blij zijn zolang ik leef,” glimlachte ze. “Ik kreeg gratis kleding, gratis zorg, gratis eten – alles werd in de liefde gegeven. Ik voel me zo gezegend”. Na zeven jaar lijden en verdriet is Mairamou klaar voor haar nieuwe begin! “Er is een groot verschil in mijn hart. Vroeger maakte ik me zorgen en had ik slechte gedachten. Mijn situatie deed me zelfs twijfelen aan God en ik voelde me niet vrij om te gaan aanbidden. Maar nu zie ik dat God hier is, en Hij hoorde mijn gebeden. Ik ben een ander mens. Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil. Mijn twijfels zijn weg!
SUCCESVERHAAL
Nana vertelt haar verhaal
(Republic of Congo 2014)
Terwijl ze herstellende was kreeg ze in het ziekenhuis bezoek van haar man en zijn familie. Wat ze haar te vertellen hadden deed erg pijn, ze kan die woorden tot op heden niet vergeten: “Kabinet kondigde aan dat hij me alleen terug zou nemen als vrouw als ik helemaal genezen zou, anders niet”. Zodra Nana weer op haar benen kon staan ging ze stiekem naar Kabinet en vroeg hem wanhopig: “Hou je toch van me, ook al blijf ik ziek?” Zijn antwoord was hard en definitief: “Nee, ik hou niet meer van je”.
