levensverhalen
succesverhaal - Dabire Martine (2023, ARENA Burkina Faso)
Dabiré werd door haar ouders naar een andere stad gestuurd om te werken voor geld. Ze was 15 jaar oud toen ze daar haar man ontmoette, welke 22 jaar oud was. Toen ze 16 jaar oud was, was ze in blijde verwachting.
“Toen de pijn begon heb ik mijn schoonmoeder geïnformeerd. Zij zei dat ik nog even moest wachten. Een dag later nam ze me eindelijk mee naar het dichtstbijzijnde medisch centrum. De verloskundige liet ons nog een dag wachten voordat ze een knip zette om de geboorte te bespoedigen, maar het was onmogelijk. Ze stuurde ons naar Bobo, waar ik een keizersnede kreeg. De baby kwam dood ter wereld en ik had pijn in mijn buik en benen. Ik kon niet eens lopen en mijn urine lekte.
Ik werd gedurende een maand in het ziekenhuis gehouden. Toen de katheter werd verwijderd en ik naar huis werd gestuurd, bleef ik urine lekken. Mijn schoonmoeder zei dat ik het expres deed, dat urine niet vanzelf kan lekken. Omdat ik erop stond nam ze mij mee terug naar het ziekenhuis. Er werd ons verteld dat ik een gat in mijn blaas had en dat ik naar huis moest gaan en drie maanden moest wachten. Mijn man en schoonmoeder stuurden mij terug naar mijn ouders.
Ik sliep op een mat bij de voordeur. De buren en zelfs mijn moeder beledigden me en zeiden: ‘Je werd weggestuurd om geld te verdienen en je bracht ons ziekte. Jouw geur vergiftigd ons.’ Alleen mijn nicht gaf me eten en hielp me mijn kleren wassen. Gedurende drie maanden gaf mijn man me 1500F CFA ($2.5 USD) om me te onderhouden. Toen ik terugging naar het ziekenhuis werden we naar ARENA gestuurd. Zelfs de kosten voor het transport werden betaald.”
Na een succesvolle operatie om de blaaswand te herstellen, werd Martine getraind om vloeibare en vaste zeep te maken om zo een inkomen te kunnen genereren. Echter, ze vond het moeilijk om thuis te wonen en kwam terug naar ARENA met de vraag of ze langer mocht blijven. Ze bood aan om andere patiënten te bemoedigen terwijl ze haar zeep verkocht. Terwijl ze bij ARENA verbleef, deed ze mee aan de eerste groep van het naaiproject.
“Ik ben door de grootste pijn van mijn leven gegaan, en hier voel ik mij geaccepteerd en goed behandeld. Ik voel me gesterkt om op een dag terug te gaan naar huis omdat ik geloof dat ik geld kan verdienen met naaien en zeep maken. Ik zal niet meer afhankelijk zijn van andere mensen en niemand kan mij meer dwingen om iets te doen wat ik niet wil voor geld.”*
*Levensverhaal vertaald vanuit het Engels
succesverhaal - Mairamou (2020)
Mairamou had enthousiast moeten zijn over haar toekomst … een sprankelende, vreugdevolle toekomst. En ze was al een tijdje opgewonden. Zij en haar man hadden gretig geanticipeerd op de geboorte van hun eerste kind. Maar na een lange, pijnlijke bevalling verloor zij de baby. De tragedie werd geïntensiveerd, omdat de langdurige arbeid fysieke schade veroorzaakte die Mairamou met een voorwaarde verloskundige fistel verliet, die haar incontinent maakte.
In regio’s van de wereld met ontwikkelde gezondheidszorg, kon deze aandoening onmiddellijk worden behandeld. Maar in landen als Kameroen, waar er slechts 77 artsen zijn voor elke 1 miljoen mensen (Wereldgezondheidsorganisatie), maakte de onbehandelde aandoening van Mairamou een sociale outcast. Haar verdriet werd verergerd toen, slechts drie maanden na de dood van haar baby, haar man plotseling overleed. Ze had haar baby, haar man en haar toekomst verloren …. en op 20-jarige leeftijd leek haar leven bijna voorbij. Zeven lange jaren gingen voorbij. Mairamou probeerde een positieve houding te behouden door zich te richten op dingen die haar vreugde brachten, zoals haar kerkgemeenschap. Voorafgaand aan haar emotionele en fysieke trauma was ze een zeer sociaal en actief kerklid, zingend in het eredienstteam en deelnemend aan gemeenschapsgebeurtenissen, maar haar toestand beïnvloedde haar interacties met anderen. “De ,,mensen willen me daar niet daar,” zij zei droevig. “Ze zouden me vertellen dat ik naar huis moest gaan vanwege de geur. Mairamou voelde zich steeds eenzamer en besloot uiteindelijk dat haar enige optie was om zichzelf te isoleren. Dus toen ze geen koki (erwten met zwarte ogen) op de lokale markt verkocht, zat ze zelf thuis. “Ik wist niet waar mijn leven naartoe ging,” zei ze. “Ik bad elke dag om genezen te worden van deze ziekte. Mairamou’s gebeden werden op een onverwachte manier beantwoord toen ze op de lokale radio hoorde over Mercy Ships. In het begin was ze bang om zelfs maar te hopen omdat ze bang was om teleurgesteld te worden. Maar toen nam haar moedige geest het over. “Door de genade van God zal dit werken”, vertelde de nu 27-jarige vrouw zichzelf terwijl ze de lange reis naar het schip maakte. En haar reis naar genezing was mooi. Ze vond nieuwe kracht en waardigheid op de Afrika Barmhartigheid na een gratis, levenstransformerende operatie. Haar hersteltijd werd doorgebracht samen met vele andere vrouwen die met dezelfde aandoening hadden geleden en dezelfde afwijzing hadden ondervonden. Samen stonden ze sterk, zingend terwijl ze door de ziekenhuisgangen liepen voor hun dagelijkse spierversterkende oefeningen – wachtend op de dag dat ze “droog” werden verklaard. “Als vrouw en afkomstig uit een westerse cultuur, gaan we hier niet doorheen”, zegt Tam Lowe (AUS), de teamleider van de Verloskundige Fistelkliniek. “Het is leuk om deze dames hun leven terug te kunnen geven, omdat ze een klein deel van zichzelf hebben verloren toen ze door het leven gingen. Nu kunnen ze terug naar huis en zeggen: ‘Kijk eens naar mij. Ik ben terug””. En wat is een betere manier om een veranderd leven te vieren dan met een feestje …. compleet met muziek, dans en verkleden? Na het genezingsproces van elke vrouw verwelkomt Mercy Ships haar terug in de maatschappij met een Dress Ceremonie, waar ze wordt erkend als eregast en begaafd met een nieuwe jurk. Mairamou zag er stralend uit, gekleed in levendig groen en geel en stralend als een lentebloem – een perfect symbool voor haar frisse start in het leven. “Ik zal altijd aan deze plek denken en blij zijn zolang ik leef,” glimlachte ze. “Ik kreeg gratis kleding, gratis zorg, gratis eten – alles werd in de liefde gegeven. Ik voel me zo gezegend”. Na zeven jaar lijden en verdriet is Mairamou klaar voor haar nieuwe begin! “Er is een groot verschil in mijn hart. Vroeger maakte ik me zorgen en had ik slechte gedachten. Mijn situatie deed me zelfs twijfelen aan God en ik voelde me niet vrij om te gaan aanbidden. Maar nu zie ik dat God hier is, en Hij hoorde mijn gebeden. Ik ben een ander mens. Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil. Mijn twijfels zijn weg!
Nana vertelt haar verhaal
(Republic of Congo 2014)
Terwijl ze herstellende was kreeg ze in het ziekenhuis bezoek van haar man en zijn familie. Wat ze haar te vertellen hadden deed erg pijn, ze kan die woorden tot op heden niet vergeten: “Kabinet kondigde aan dat hij me alleen terug zou nemen als vrouw als ik helemaal genezen zou, anders niet”. Zodra Nana weer op haar benen kon staan ging ze stiekem naar Kabinet en vroeg hem wanhopig: “Hou je toch van me, ook al blijf ik ziek?” Zijn antwoord was hard en definitief: “Nee, ik hou niet meer van je”.