Enkele plaatjes van de nieuwe VVF-kliniek met een aantal facetten van het werk van dr. Itengré Ouédraogo in Burkina Faso
Vrouwenverhalen uit Burkina Fasso
Het verhaal van twee vrouwen/juli-augustus 2021
Koala Laurentine: 36 jaar oud.
Laurentine is 36 jaar oud en heeft de afgelopen 18 jaar met haar fistelaandoening geleefd. ze was 17 jaar oud toen ze trouwde en toen ze bij haar man in Ivoorkus ging wonen. Tijdens haar eerste zwangerschap onderging ze 3 dagen weeën voordat ze een keizersnede kreeg in het dichtstbijzijnde gezondheidscentrum, maar het was te laat. De baby was een doodgeboorte en haar blaas was al beschadigd. De reis in afzondering begon voor haar. “Hoewel mijn man me niet verliet, en we gezegend waren met twee kinderen nadat we de eerste verloren, voelde ik niet dat ik dezelfde persoon was. Ik moest mijn kleren meerdere keren per dag wassen en ik kon geen sociale bijeenkomsten bijwonen. Ik schaamde me om te denken dat mensen bij me weg liepen vanwege de geur van de urine”.
Laurentine onderging twee mislukte operaties voordat ze naar ARENA kwam. Toen mijn man me terugbracht naar Burkina, wisten we allebei dat het het einde van ons leven samen was. Dit jaar hoorde ik over je werk hier. Ik had echt een oplossing nodig voor mijn lijden en hier, uit de eerste hand, voelde ik dat je respect hebt voor mijn persoon. Dat is betekenisvol voor mensen zoals ik”.
Laurentine had een complexe blessure, maar ze had een succesvolle operatie. voordat ze de kliniek verliet, zei ze: Je hebt geen idee hoe dankbaar ik ben met de mogelijkheid om een nieuw leven te beginnen.
Gandema Soukde: 53 jaar
Armoede is een onderliggende oorzaak van verloskundige fistel en draagt in combinatie met een gebrek aan gespecialiseerde zorgverleners bij aan het verslechteren van de omstandigheden van vrouwen met verloskundige fistel. Gandema leefde 34 jaar met fistels en wist nooit dat ze behandeld kon worden. “Het was mijn eerste zwangerschap en de traditionele geboortebegeleiders zeiden dat het moeilijk was om de eerste keer te bevallen, maar er was geen probleem. Na 4 dagen beviel ik, maar de baby was al dood. Twee dagen later merkte ik op dat ik mijn urine niet onder controle kon houden. Ik dacht dat het iets van voorbijgaande aard was, maar ik had het mis. Naarmate de tijd verstreek, werd mijn situatie nog steeds erger. Mijn man besloot me te verlaten. In het dorp begonnen mensen te zeggen dat het een vloek was, en niemand kan me daarvan genezen. Ik verloor mijn vrienden en als ik naar de markt of naar de put voor water ging knepen de andere vrouwen hun neus dicht. Ik besloot toen om met mijn pijn geïsoleerd te leven. Ik heb nooit meer de kans gehad om te trouwen. Misschien omdat ik weg was van de mensen, heb ik nooit gehoord dat ik behandeld kon worden tot dit jaar toen iemand naar me toe kwam en over je werk sprak”.
Gandema kwam depressief naar ARENA en had psychologische hulp nodig voor haar operatie. Gelukkig kon haar blessure gesloten worden. “Ik zal nooit weten hoe het is om een baby in mijn armen te hebben, maar ik kan vanaf nu tenminste vrienden beginnen te krijgen. God zegene u en alle mensen die u helpen voor het werk dat u doet”.
Het verhaal van Gandema weerspiegelt het leven van veel vrouwen met verloskundige fistel in Burkina Faso. Ze zijn geïsoleerd in de dorpen en zelfs in sommige stedelijke gebieden, hetzij omdat ze niet weten dat ze kunnen worden behandeld, of omdat ze niet weten waar ze de behandeling moeten zoeken, of omdat ze gewoon geen financiële toegang hebben tot de operatie. Na lange tijd van lijden en isolatie worden ze hoe langer hoe meer verarmd en depressief.
Daarom werkt ARENA ook aan het vergroten van het bewustzijn in de gemeenschap en het helpen van fistulapatiënten voor de re-integratie in hun gemeenschap door middel van training in inkomstengenererende activiteiten en onderwijs.
HAMA: One thing I know: I am fortunate to get out of this suffering.
Hama has lived the last 20 years isolated because of shame and stigma. She got pregnant for first time at the age of 20 years and due to the lack of health infrastructure in nearby area, she endured two days of labor at home. The delivery was painful, but she was happy to have her newborn baby. She never expected that something worst was in the way, she said. Two days after the delivery, she noted that she cannot stop her urine. She tried many traditional treatments indicated by the traditional birth attendant without success. After months of suffering, she was finally taken to a health center where she was told she has an accident during the delivery and therefore she needed specialized surgery. Because there was no possibility to get the surgery in the area, they were sent back home. After one year of suffering, she was sent back to her parent by the husband and without the baby. She lived isolated and suffering loneliness. Every time I think about my baby, I just end up crying. It is not fear to be in this situation.
After two unsuccessful surgeries done by visiting teams, her parents decided that it was impossible to heal from the disease and therefore it was no worst trying to help her anymore.
Our volunteer found Hama and sent her to ARENA where she got her life-changing surgery after 20 years of suffering. When she got discharged, she said: “I was hopeless, but thanks to you I will be able to see my son. I am not sure if he will recognize me after so many years. One thing I know, I am fortunate to get out of this suffering”.
Rakieta 26 years old: I am hurried to go back home and meet my friends and children again. I have a normal life now.
When we asked Rakieta how she was doing during our first meeting, she said: “I really do not know. I have lived three useless years of my life hiding from my own children, parents, and friends. They said you can help me; so I am not sure but here I am”.
And she was partially right. Rakieta endured three days of labor at home in her third pregnancy. She delivered a stillborn baby and had a complex injury due to the obstructed labor. She had an unsuccessful surgery 2 years ago and was told that her case is hopeless.
When our volunteer found her, apart from living in very difficult situation financially and socially isolated, she did not believe that she could heal.
She was depressed at her arrival and needed psychological assistance before and after her surgery. Fortunately, after a complex reconstruction, Rakieta was again able to control her urine and attend at a training in making local soap that will be important for her own use and generate revenue. She was hurried to go back home and meet her friends and children again since she has a normal life now.
In Afrika leven meer dan 2 miljoen vrouwen met de gevolgen van VVF.
En elke vrouw heeft een verhaal…
Verhalen om door te vertellen
Het verhaal van elke geopereerde vrouw aan boord van de ‘Africa Mercy’ wordt opgeschreven door een vrijwilliger. Daarmee geven ze VVF-patiënten een stem. Regelmatig wisselen we de verhalen op deze pagina. Wilt u digitale of gedrukte
verhalen ontvangen om door te geven, neem dan contact met ons op.
Het meisje met de glimlach
Madagaskar 2016
Met een wanhopige uitdrukking op haar gezicht verscheen de 18-jarige Fanjakely bij het patiëntenonderzoek van Mercy Ships in Madagaskar. Het was altijd haar droom geweest om moeder te worden. Toen ze 15 jaar oud was trokken haar schoonheid en haar werkmentaliteit de aandacht van een knappe landbouwer en ze trouwden. Er ging geen dag voorbij zonder dat hij haar vertelde hoe knap hij haar vond. Hij was haar eerste liefde. Toen ze ontdekte dat ze zwanger was, begon haar leven helemaal op een sprookje te lijken. Toen het wonder in haar begon te groeien, kon ze glimlachen zoals alleen moeders dat kunnen. Ze had er geen idee van dat de maanden van opwinding eigenlijk de voorbode zouden zijn van zorg en lijden.
Antonio Het sprookje eindigde met vier dagen van marteling en algehele lichamelijke pijn. De ‘verloskundige’ probeerde al haar kennis en ervaring in te zetten, maar ook de derde dag bracht geen verademing. Om hulp te vinden was het zaak het dorp te verlaten. Op de vierde dag, om zeven uur ’s morgens, zetten haar man, broer en schoonmoeder haar in een soort kano en voeren vier uur lang om bij een volgend dorp te komen. Ze stopten haar in een typisch Malagassische bus voor een rit van twee uur naar een ziekenhuis, waar ze om zeven uur ’s avonds aankwamen. Daar vond uiteindelijk de bevalling plaats en zoontje Antonio werd geboren. Al snel ontdekte ze dat haar lijdensweg nog maar net was begonnen. Ze vertelt zelf wat er de volgende dag plaatsvond: “Toen ik opstond om naar het toilet te gaan, bleek ik incontinent te zijn. De urine vloeide heftig en bleek niet te stoppen.” Zonder eigenlijk te weten wat er aan de hand was, laat staan waarom, was ze erg geschrokken, in de war, ongelukkig en eigenlijk heel kwaad. “Ik wist eigenlijk niet op wie ik kwaad moest zijn,” zei ze. Ze was, erg genoeg, opnieuw een slachtoffer van falende zorg die er is in ontwikkelingslanden. Met een keizersnede had eenvoudig alles voorkomen kunnen worden.
Aandoening
Per dag sterven er tien vrouwen in Madagaskar aan complicaties bij de zwangerschap of tijdens de geboorte van hun kind. Velen, zoals Fanjakely, overleven het wel maar houden er een aandoening met de naam ‘obstetric fistel’ aan over. De uitermate zware geboorte van de baby maakt een opening tussen blaas en geboortekanaal, wat leidt tot het ongecontroleerd lekken van urine. Vermoed wordt dat er in Madagaskar elk jaar zo’n tweeduizend vrouwen een dergelijke aandoening oplopen.
Glimlach
Aan boord kreeg ze de operatie waar ze al zo lang op hoopte. Na een periode van anderhalf jaar lijden bracht de gratis operatie haar genezing en intense vreugde. Stephanie Fiduk (VS), de leidster van het team op de afdeling, vertelt: “De persoonlijkheid van Fanjakely heeft een enorme verandering ondergaan. Tijdens de screening op zaal was ze stilletjes en angstig; nu sluit ze vriendschappen. Het meisje dat nooit lachte staat nu bekend als ‘het meisje met de glimlach’. Fanjakely kan nu haar normale leven weer oppakken. Ze vertelt: “Ik wil een thuis bouwen en gelukkig zijn met man en zoontje.” Ze geniet vast bij voorbaat van het zwemmen in de schitterende rivieren van Madagaskar; van het teruggaan naar één van haar favoriete plekken – de kerk. Met haar lieve glimlach voegt ze hieraan toe: “Ik ben zo dankbaar. Ik ben een gezegend mens.”
————————————————————–
HET VERHAAL VAN FLORINE – Madagaskar 2016
Florine, uit het uiterste noorden van Madagaskar, trouwde op haar 15e en was een tijdje heel gelukkig. Helaas veranderde dit snel. Na zes mislukte zwangerschappen, waarbij ze vier keer pas tijdens de bevalling haar kindje verloor, verstootte haar man haar. Toen Forine 39 was zat ze alleen thuis, zonder geld, zonder vrienden. Ze stonk, want ze verloor voortdurend urine en ontlasting. Op een dag hoort ze op de radio over het schip van Mercy Ships dat zou aanmeren in de hoofdstad Antananarivo. Ze bedenkt zich geen moment en vertrekt lopend richting het zuiden. Na vijf dagen kan ze voet meer verzetten, maar gelukkig ontmoet ze een aardig persoon die haar een paar schoenen geeft en haar in een taxi zet, zodat ze dichter bij haar bestemming komt. Na nog twee dagen arriveert ze dan eindelijk in de hoofdstad.
Florine heeft geen cent en kent niemand in de stad, maar opnieuw komt ze goede mensen tegen. Ze ontmoet Rosette (links op de foto), een vrouw met acht kinderen die haar geld verdient door met de hand te wassen voor anderen. Ondanks dat Rosette zelf erg arm is neemt ze Florine in huis. Florine gaat voor de screening naar het hospitaalschip en krijgt een afspraak voor 30 maart 2015. Ze is een van de eerste vrouwen die geopereerd zal worden in het programma Hope Reborn van Mercy Ships op Madagaskar. In de twee maanden die ze nog moet wachten tot de operatie woont ze bij Rosette en haar familie, die het weinige dat ze hebben delen met Florine. Als het tijd is voor de ziekenhuisopname gaat Rosette met haar mee en ze steunt haar, ook als blijkt dat Florines aandoening veel ernstiger is dan aanvankelijk werd gedacht. Florine heeft niet alleen een beschadigde blaas, maar ook haar darmen zijn geperforeerd. De operatie zal daardoor gecompliceerd worden, maar Florine en Rosette hebben vertrouwen in de dokters.
Als de operatie achter de rug is blijkt dat Florine nog niet volledig is genezen. Het herstel gaat moeilijk. Na 25 jaar incontinentie werken de spieren niet meer zoals het zou moeten. Florine moet nog een lange weg gaan. Meerdere operaties blijken nodig te zijn. Ze heeft goede en slechte dagen. Haar vriendin Rosette steunt haar door dik en dun met haar goede zorgen en haar gebeden. En ondanks alle tegenslagen blijft Florine veel lachen.
Langzaam maar zeker gaat het steeds beter met Florine. Tijdens het feest op haar laatste dag in het ziekenhuis is ze in haar blauwe jurk het stralend middelpunt. Als Florine terug gaat naar haar woonplaats in het noorden van Madagaskar is ze een ander mens.
Ze heeft op haar reis veel vriendelijke mensen ontmoet, haar lichamelijke toestand is verbeterd en ze is niet meer eenzaam. Ze durft het leven weer aan.
Nana vertelt haar verhaal ( Republic of Congo 2014)
Op 15-jarige leeftijd werd Nana uitgehuwelijkt aan Kabinet, een 20-jarige boer. Ze werd al snel zwanger. Toen er negen maanden voorbij waren bereidde Nana zich voor op de bevalling, maar de baby kwam niet. Een hele maand ging voorbij, maar de baby kondigde zich nog steeds niet aan. Nana ging naar de traditionele genezer in haar dorp, die gaf haar een drankje. Ze werd er flink ziek van, maar had nog steeds geen weeën. Pas nog weer vier weken later kreeg Nana onbeschrijflijk veel pijn. Een snel georganiseerde collecteronde door het hele dorp leverde genoeg op om haar naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te brengen.
Vrienden droegen haar vele uren in een provisorische hangmat naar de dichtstbijzijnde taxistandplaats. Ze moest nog enkele uren lijden terwijl de taxi voortsnelde over de hobbelige wegen. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis en drie dagen later verwijderden de artsen de levensloze baby. Nana hield er een beschadigde blaas aan over en haar benen waren maandenlang verlamd.
Terwijl ze herstellende was kreeg ze in het ziekenhuis bezoek van haar man en zijn familie. Wat ze haar te vertellen hadden deed erg pijn, ze kan die woorden tot op heden niet vergeten: “Kabinet kondigde aan dat hij me alleen terug zou nemen als vrouw als ik helemaal genezen zou, anders niet”.
Zodra Nana weer op haar benen kon staan ging ze stiekem naar Kabinet en vroeg hem wanhopig: “Hou je toch van me, ook al blijf ik ziek?” Zijn antwoord was hard en definitief: “Nee, ik hou niet meer van je”.
Als een lichamelijk en emotioneel wrak keerde Nana terug naar haar ouders om daar op de boerderij te werken. Zij en haar moeder waren onvermoeibaar bezig om ervoor te zorgen dat Nana steeds schone, droge kleren voor handen had. Ondanks de kosten zorgden Nana’s ouders ervoor dat er steeds voldoende zeep was om de lakens en kleren te wassen. Maar hoe hard ze ook hun best deden, de zeep kon niet op tegen de doordringende geur van de voortdurende stroom urine.
Nana ging naar diverse traditionele genezers, maar, zoals ze zelf zegt: “De gevolgen waren vreselijk. Ik kreeg hoofdpijn en vreselijke uitslag”.
Nieuw leven voor Nana
Zeven jaar na de geboorte van haar dode baby, verhuisde Nana naar grote stad Conakry, want ze had van vrouwen met dezelfde ziekte gehoord die daar werden geopereerd. Nadat ze twee operaties onderging, die beiden mislukten, nam haar leven toch onverwacht een goede wending. Ze vertelt met een grote glimlach: “Drie jaar en vier maanden geleden ontmoette ik een geweldige man. Hij heet Djibril. Hij besloot dat hij van me hield en wilde mijn hart veroveren. Ik vertelde hem dat ik deze ziekte had en hij zei dat dan de reden was dat ik hem nodig had. Net als mijn ouders, twijfelde ook Djibril er nooit aan dat ik genezen zou. Dus hoe kon ik niet met hem trouwen?”
Djibril had een bedrijf dat huizen bouwde en daaruit konden drie reizen betaald worden naar een ziekenhuis in Sierra Leone, dat bekend stond om zijn Fistula-operaties, maar steeds was er een reden waarom de operatie niet door kon gaan.
Ondanks deze tegenslagen hadden Djibril en Nana een nieuw doel in hun leven. Een vriendin, die Nana ontmoet had toen ze beiden hulp zochten voor hun ziekte, stuurde haar achtjarige dochter Zenab naar hun toe, om voortaan bij hen te wonen. Het is in sommige culturen een liefdevolle traditie dat familie en vrienden één van hun eigen kinderen wegschenken, zodat niemand kinderloos door het leven hoeft te gaan.
Toen hoorden ze dat Mercy Ships naar Conakry zou komen en gratis Fistula operaties zou aanbieden. Nana bezocht de screeningsdag, samen met een groep vriendinnen, die ze had leren kennen tijdens eerdere operaties. Toen ze aankwamen werden ze bijna weggejaagd door bewakers, die zeiden dat ze er niets te zoeken hadden, omdat ze er niet ziek uitzagen. Maar, zoals Nana zegt: “Een verpleegster van Mercy Ships kwam er aangesneld en vertelde de soldaten dat wij konden blijven en zouden worden gescreend”.
Hoewel de eerste twee operaties aan boord van de Africa Mercy niet slaagden, twijfelde Nana er niet meer aan dat ze zou genezen. En haar vasthoudendheid beloonde zich, want haar derde operatie werd door de kundigheid van dokter Judith Goh en door de vele gebeden van iedereen om haar heen, een succes. De blaaswand werd volledig gedicht. Na twee weken van herstel bleek dat Nana definitief droog was. Maar ook daarna zijn er minimaal zes maanden nodig om de patiënt volledig te laten herstellen en de blaas te laten genezen. Pas daarna kunnen de vrouwen weer een normaal leven lijden. Daarom besloot ze eerst een half jaar op de boerderij van haar ouders te verblijven. Het valt haar zwaar om weg te blijven bij Djibril en hun inmiddels tienjarige dochtertje Zenab, maar ze heeft er vrede mee. `Ik zal bij mijn ouders blijven tot ik helemaal genezen ben. Mijn Djibril, die van me houdt of ik nu nat of droog ben, zal thuis op me wachten met Zenab. En dan, over enkele maanden, zullen we eindelijk weer man en vrouw zijn, en papa en mama van onze prachtige dochter.`
————————————————————–
Gisele’s verhaal (Congo-Brazaville 2014)
In 1993 was Gisele 28, getrouwd en in verwachting. Omdat ze kort daarvoor een miskraam had gehad was deze zwangerschap extra gewenst. Ze was helemaal in de wolken omdat ze nu erbij zou gaan horen en samen met haar man een familie zou stichten. Gisele wilde van kind af aan al niets liever dan moeder worden en nu was het bijna zover…
Maar vanaf de dag dat ze moest bevallen liep alles totaal anders dan ze had verwacht. Als ze toen een normale bevalling had gehad, als ze goede verloskundige zorg had gehad, als de mogelijkheid van een keizersnede er was geweest….
Ja, als… dan was ze nu moeder van een 21-jarige zoon en had hij misschien een hele reeks jongere broers en zussen.
Maar nu, twintig jaar later is Gisele 48 jaar oud, gescheiden van haar man en kinderloos.
Tijdens die gecompliceerde bevalling in 1993 in haar dorp in Congo verloor Gisele niet alleen haar baby, maar ook ontwikkelde zich bij haar VVF, een beschadiging van de blaas waardoor ze incontinent werd. 20 jaar lang leefde ze met een voortdurende stroom urine, die ongecontroleerd uit haar lichaam stroomde.
Het was moeilijk om met haar incontinentie te leven, want wat ze ook deed, ze kon niet ontsnappen aan de geur. Haar kleren werden steeds nat. ‘s Nachts moest ze elk uur uit bed om zich te verschonen.
Haar man, die zich realiseerde dat ze nooit kinderen zou krijgen, besloot haar te verlaten. Hij wilde een gezin en vertelde haar: “Met jou verknoei ik mijn tijd”.
De lichamelijke toestand was vreselijk, maar haar emotionele pijn was nog erger. Ze voelde zich afgewezen door haar man. Ze voelde zich waardeloos; een vrouw die haar man geen kinderen kon geven. Als ze geen moeder kon worden was haar leven zinloos. Ze had nergens meer plezier in en wachtte, eenzaam en afgezonderd, op de dag dat ze zou sterven. Ze dacht erover om vergif te drinken. Hoe zou het zijn om haar laatste glas te drinken en niet meer te voelen hoe de urine even later langs haar benen stroomde…
Toen ze hoorde dat Mercy Ships misschien naar de Congo zou komen kreeg ze hoop. Ze wist dat haar aandoening te opereren was, maar dacht dat zo’n operatie altijd onbereikbaar zou blijven. Ze probeerde haar hoop te doven, want ze was al zo vaak teleurgesteld. Pas toen ze op haar ziekenhuisbed lag op het schip in de haven van Pointe Noire en klaargemaakt werd voor de operatie stond ze zichzelf toe te geloven dat ze misschien zou genezen.
Na haar operatie deed Gisele niets anders dan glimlachen. De verpleegkundige kwam regelmatighaar catheter controleren en voelen of haar bed droog is. Alles wees erop dat de operatie gelukt was. De aandacht van de dokters en de zusters die voor haar zorgden deed haar goed. Ze voelde zich gewaardeerd. Ook de gesprekken met de andere patiënten, van wie de meesten ook geen moeder konden worden, droegen bij aan haar geestelijk herstel.
VVF is een eenzame ziekte. In de zaal vol vrouwen die dezelfde pijnlijke reis door het leven hadden afgelegd, voelde Gisele dat ze in alle opzichten zou genezen. Ze voelde zich sterk en gezond.
Toen ze met ontslag mocht werd een feestje georganiseerd voor haar en de andere vrouwen die genezen waren van hun Fistula. Ze werd mooi gemaakt, kreeg een nieuwe jurk; het was alsof ze werd voorbereid op een bruiloft. Toen ze rondkeek in de kamer vol mooie, vrolijke vrouwen zei ze: ‘aujord’hui c’est bon.’ Vandaag is een goede dag.
Na het feest verliet Gisele het schip en liep over de kade op weg naar een nieuw leven.
Ze zal altijd het verdriet zich meedragen over haar doodgeboren kind en over haar de eenzame, verloren jaren. Maar ze kan nu haar hoofd trots omhoog houden, omdat ze weet dat ze er mag zijn. Ze hoort erbij.
————————————————————–
Een nieuwe start voor Josephine (Benin 2009)
Josephine had vier kinderen toen ze ontdekte dat ze zwanger was van een vijfde. Ondanks het feit dat ze een keizersnede onderging in het plaatselijke ziekenhuis, overleed haar baby, en Josephine kreeg een vesico-vaginale fistel (VVF).
De constante lekkage van urine deed de man van Josephine walgen. Hij had nog nooit gehoord van iemand met dergelijk probleem, en besloot dat zijn vrouw ontrouw moet zijn geweest. Hij beschuldigde haar van prostitutie en schopte haar uit hun huis.
Zij en haar drie jongere kinderen ging naar Benin naar haar vader. Ter ondersteuning van hen allen, ging ze tapioca verkopen. Maar klanten werden afgeschrikt door de geur van haar natte kleding en wilden haar voedsel niet kopen. Daar ze geen andere bron van inkomsten had besloot ze snuisterijen te gaan verkopen langs de weg.
Roddel en kwetsende opmerkingen volgden Josephine overal waar ze ging. Ze was zo overweldigd door schaamte, dat ze zich verborg in het huis. Ze beschreef haar wanhoop. “Toen ik sliep en toen ik wakker werd, was mijn bed en alles om me heen nat. Ik zei tegen mezelf : ‘wat voor leven is dit?’
Haar hoop leefde op wanneer ze hoorde dat de Africa Mercy naar Benin kwam. Ze ging naar een chirurgische screening en kreeg een afspraakkaart voor chirurgie.
Na haar succesvolle operatie aan boord het ziekenhuisschip, vierde ze met anderen het prachtige geschenk van een terugkeer naar het normale leven. “Ik wil God danken. Ik wil de artsen en alle vrijwilligers bedanken,”zei Josephine. Na zeven jaar was ze droog!
————————————————————–
Het verhaal van Akissi Nalalene (Togo 2010)
Akissi is een vrolijke, energieke tiener.
Haar uitbundige lach werkt aanstekelijk op de mensen om haar heen. Niet alles wat ze zegt werd begrepen, vanwege de taalbarriére, maar haar gezellige gedrag maakt alles goed. Toen ze gevraagd werd voor een foto schoot ze overeind en ze poseerde met haar brede lach; de vuisten gebald om haar spierballen te laten zien.
Toch was er in Akissi’s leven niet veel te lachen.
Ze groeide op in een boerengezin in een dorpje op het platteland in het noorden van Togo. Ze leerde al op erg jonge leeftijd hard werken en maakte lange dagen onder de hete zon.
Toen ze zestien was verhuisde ze naar Ivoorkust omdat ze werd uitgehuwelijkt aan een man die daar woonde. Tijdens de bevalling van haar eerste kind worstelde ze dagenlang met hevige weeën totdat ze uiteindelijk naar het ziekenhuis werd gebracht. Ze onderging daar een keizersnede, maar de baby kwam dood ter wereld. Akissi was wanhopig.
Akissi merkte dat ze niet langer controle had over haar blaas. Ze leed aan vesico vaginal fistula, een aandoening die veroorzaakt wordt door een moeilijke bevalling. VVF komt veel voor in landen waar weinig of geen verloskundige zorg is.
Akissi´s man wilde haar niet langer hebben en stuurde haar terug naar huis. Tijdens de lange reis van Ivoorkust naar Togo probeerde Akissi haar urineverlies te verbergen, maar de medereizigers in de bus roken de doordringende geur. Akissi voelde zich diep vernederd.
Toen ze terug was bij haar familie in haar dorp Pkaple werd het dagelijkse leven een kwelling. Er bleef weinig over van haar levendige, opgewekte karakter. Ze hield beschaamd haar hoofd naar beneden.
Totdat Akissi op de radio hoorde dat dokters van Mercy Ships in de buurt van haar dorp zouden komen, om vrouwen met blaasfistels te onderzoeken. Akissi bezocht de screeningdag en daar werd een datum gepland voor haar reis naar het hospitaalschip dat in de havenstad Lomé lag. Ongeduldig en opgewonden wachtte ze op de grote dag.
Mercy Ships organiseerde vervoer naar Lomé voor de gescreende vrouwen uit de noordelijke streken van Togo. Toen Akissi in de grote stad arriveerde werd ze overweldigd door de drukke handel en de gejaagdheid van de mensen, maar ze bleef hoop houden. Ze hield zichzelf voor ogen dat ze binnen enkele dagen haar leven terug zou krijgen.
De operatie werd uitgevoerd door dokter Steve Arrowsmith. Enkele dagen daarna verwijderde een verpleegster de blaascatheter en… Akissi bleek genezen te zijn. Voor het eerst in anderhalf jaar was ze droog.
Een paar dagen later vierde Akissi feest; de ceremonie werd gehouden ter ere van de vrouwen die gezegend waren met een succesvol operatie. Het geluid van de trommels begeleide de rij klappende en zingende vrouwen door de gangen van het schip. Ze waren allen gekleed in traditionele Afrikaanse jurken. Akissi droeg een kobaltblauw gewaad met goudgele patronen. Haar gezicht straalde.
Tijdens het feest stond Akissi op. Ze ging voor haar nieuwe vriendinnen en de bemanningsleden staan en zei: Ik wil jullie, en alle dokters en verpleegsters, bedanken. Nu kan ik weer tussen de mensen zijn, ik hoef me niet langer thuis te verstoppen. Veel dank voor Mercy Ships voor alles wat jullie gedaan hebben.
Dankzij het VVF team van Mercy Ships kan Akissi terugkeren naar haar dorp als de sprankelende, bruisende meid die ze vroeger was. Ze kan weer een normaal leven leiden, een leven zonder schaamte.
Story by Claire Bufe / Edited by Nancy Predaina / Copyright: Mercy Ships /
Nederlandse vertaling: Stichting Newbornlife Nederland
————————————————————————
Het verhaal van Ramatou (Benin 2009)
In maart arriveerde een jonge vrouw op het hospitaalschip van Mercy Ships. Ze had een lange reis achter de rug, helemaal vanuit het noorden van het buurland Togo en ze was op zoek naar hulp voor haar voortdurende urineverlies. Ramatou had twee zwangerschappen achter de rug. Beide keren ontstonden er problemen bij de bevalling en moest ze een keizersnede ondergaan. Beide baby’s werden doodgeboren en na de laatste bevalling kreeg ze een blaasfistel. Haar man verliet haar en ze ging weer bij haar ouders wonen. Na vier lange, trieste jaren hoorde ze over het hospitaalschip dat aanlag in Contonou, de hoofdstad van Benin en het lukte haar om zelf daar naar toe te reizen.
Toen we Ramatou beter leerden kennen werd al gauw duidelijk dat we hier te maken hadden met een heel speciale, talentvolle jonge vrouw. Veel van de patiënten aan boord komen uit afgelegen gebieden in Togo en Benin en de vrijwillige vertalers aan boord konden hun talen niet spreken. Maar Ramatou kon dat wel en ze wilde maar al te graag helpen bij het vertalen.
Gedurende de weken die ze aan boord moest blijven, sloot ze zich aan bij de vrijwillige welzijnswerkers, die de patiënten begeleiden. Ze werd geraakt door de liefdevolle begeleiding van deze medewerkers en van de verpleegkundigen en andere vrijwilligers aan boord. Ze zei: “Thuis wil niemand iets met me te maken hebben. Ze nodigen me niet uit in hun huizen, want ik ben nat en ik stink. Toen ik hier kwam gaven jullie me een schoon bed en toen het nat werd maakten jullie het opnieuw op, met schone lakens. Jullie raakten me aan zonder afkeer en jullie gaven om me.”
Na haar operatie was iedereen verdrietig toen ze merkten dat ze nog steeds incontinent was. Dat was voor Ramatou een erg moeilijke dag, maar ze gaf de hoop niet op. Er werd afgesproken dat ze over enkele maanden terug zou komen voor een tweede operatie.
Ramatou kwam een maand eerder terug dan afgesproken was, want ze wist dat de medewerkers aan boord niet konden communiceren met veel van de andere patiënten. Ze legde uit dat ze niet van plan was om stiekem eerder aan de beurt te komen, maar dat ze alleen maar wilde helpen met vertalen. Nou, helpen deed ze zeker! Zonder haar hadden we het moeilijk kunnen redden.
Tenslotte kreeg ze haar tweede operatie, waarbij de chirurg vijf fistels sloot tussen haar baarmoeder en vagina. En toen haar blaascatheter na bijna twee weken verwijderd werd, bleek dat ze helemaal droog bleef.
Ramatou bood aan om vrijwillig nog een maand te blijven om te helpen met het vertalen. Ze gebruikte ook haar eigen ervaringen om haar ”zusters” aan boord te bemoedigen. Haar vrijwillige werk aan boord bleek voor haar een unieke manier om meer zelfvertrouwen te krijgen.. En de werkervaring die ze opdeed zou zeker van pas komen bij het opbouwen van een goede toekomst.
Nu ze terug is in haar dorp blijft ze contact houden met het VVF-team. Ze is enthousiast bezig om meer vrouwen met VVF te bereiken en ze naar het hospitaalschip te sturen als dat in 2010 in Togo zal aanleggen.
————————————————————-
Het verhaal van Wonseh
(Liberia 2007)
In het voorjaar van 2007 lag het hospitaalschip enkele weken in de hoofstad van Liberia aan om daar honderden operaties uit te voeren, waaronder vele VVF-operaties.
Al snel nadat het hospitaalschip “Anastasis” aanmeerde in de grootste haven van Liberia, kwam Wonseh Vave aan boord om haar zoontje Austin aan de bemanning te laten zien. Austin is 5 weken oud en Wonseh noemt hem haar “grote wonder”.
Tien jaar daarvoor had Wonseh ook een kindje gekregen. Tijdens deze eerste bevalling ontstonden complicaties. Wonseh had geen geld om medische hulp in te roepen. Daardoor werd haar kindje dood geboren. Bij de bevalling werd haar blaas beschadigd en zo werd Wonseh volledig incontinent op 18-jarige leeftijd. De stank om haar heen was zo erg dat Wonseh zich schaamde. Ze kwam niet meer buiten.
Tijdens het vorige bezoek van het hospitaalschip in Liberia in januari 2006 hoorde Wonseh over de gratis operatie waardoor ze “droog” kon worden. Ze stond vooraan in de rij en kwam in aanmerking voor de operatie.
Toen de bemanningsleden ruim een jaar later Wonsey met haar baby de loopplank op zagen lopen, realiseerden ze zich pas echt wat een hersteloperatie betekend voor een vrouw als Wonseh. De VVF-operatie heeft haar een nieuw leven gebracht. Ze is weer opgenomen in de familiekring, ze heeft weer een man en nu zelfs een levende baby. Wonseh vertelde: “ In al die jaren heb ik niets anders gedaan dan mezelf wassen en mijn kleding wassen. Ik kon niets anders doen. Nu kan ik naar buiten, ik kan werken, ik kan koken en ik heb een zoontje. Ik ben God dankbaar!”
—————————————————————————
Het verhaal van Memuna (Sierra Leone 2006)
In Sierra Leone heeft tien jaar lang een burgeroorlog gewoed. Memuna woonde in het noorden van het land; daar waar de rebellen het laatst wegtrokken. Dorpen zijn er platgebrand en de inwoners gedood. Ook het dorp waar Memuna woonde werd aangevallen. Daarbij werd Memuna’s man vermoord. Ze probeerde te vluchten, maar de rebellen grepen haar en ze werd verkracht; er zijn voorwerpen in haar vagina gestoken. Daardoor beschadigde haar blaas en werd ze incontinent.
Memuna trok daarna vanuit het noorden naar de hoofdstad aan de kust en leefde daar lange jaren een eenzaam leven in armoede. Soms verdiende ze wat geld met het breken van stenen voor bouwvakkers. Doordat ze steeds urine lekte kon ze geen ander werk vinden. Ze werd niet geaccepteerd. Soms werd ze zelfs bespot omdat ze stonk.
Toen Memuna 26 jaar was hoorde ze over het hospitaalschip van Mercy Ships dat in de haven lag. Ze ging erheen om hulp te zoeken, maar was te laat. Men was bezig met de laatste operaties aan boord voor men verder zou varen. Het budget dat beschikbaar was voor de VVF-operaties was al overschreden. Er was geen plaats, tijd en geld meer voor nog een operatie. Maar enkele bemanningsleden hadden medelijden met haar en betaalden uit eigen zak een operatie voor haar. Ze regelden voor haar dat ze geopereerd kon worden in een plaatselijk ziekenhuis. De operatie was een succes. Het gat tussen haar blaas en vagina werd dicht gemaakt, waardoor ze weer controle kreeg over haar blaas.
Memuna kan nu een nieuw leven opbouwen. De oorlog heeft diepe wonden geslagen in haar leven, net als in het land Sierra Leone. Maar ze is dankbaar voor haar genezing en het herstel van haar waardigheid. Ze grijpt haar nieuwe kansen met twee handen aan. Ze zegt: “ Ik zag mezelf niet meer als een mens, want niemand wilde meer in mijn buurt komen. Maar nu ben ik genezen. Ik kan weer een man en kinderen krijgen. Ik hoor er weer bij. Het is alsof ik opnieuw ben gaan leven.”