Mei 2019: Bezoek voorzitter Guinee
Voorzitter Janneke Venema ging op uitnodiging van MercyShips op werkbezoek naar de ‘Africa Mercy’ in Guinee
Zondag 3 april: Een ‘’gewone’’ zondag, maar ook weer niet zo gewoon. Het is ook de zondag voor mijn Newbornlife-reis naar Guinea en doet de predikant o.a. voorbede voor de reis en de vrouwen met VVF in dat land. Die reis komt steeds dichterbij en mijn denken wordt er behoorlijk door in beslag genomen. Telefoontjes van de kinderen en nu ook mensen in de kerk die me aanspreken met wensen voor een goede reis waaronder ‘’Ga met God en Hij zal met je zijn’’.
Maandag: Nog een paar telefoontjes met MercyShips Holland voor de laatste afspraken. Mijn reisgenote belt nog even over hoe we elkaar op Schiphol gaan ontmoeten. Nog wat laatste boodschappen, waaronder musquitospray en nog wat gemakkelijke leeftocht voor mijn man. Later in de middag komt onze secretaris van Newbornlife met eigengemaakte kadootjes voor de VVF-vrouwen aan boord. Het zijn parelarmbandjes en oorbellen geworden met een klein geurtje erbij. Er zit een kaartje in met het opschrift: ‘Jij bent een parel in Gods hand’. Dan duurt het maar even meer en is onze zoon gearriveerd. Hij gaat morgenochtend in de vroegte met ons naar Schiphol. Samen eten en vroeg naar bed.
Dinsdag: We zijn mooi op tijd op Schiphol, nog even een bakkie doen en kunnen de mannen nog kort kennismaken met mijn reisgenote van MS. Zoef… weg zijn we. Eindelijk om ongeveer half negen ’s avonds staan we in Conakry, hoofdstad van Guinea, weer op de grond en worden opgewacht door een Nederlands echtpaar en naar onze slaapplek in de stad gebracht.
Woensdag: We worden opgehaald door onze gastvrouw in een Toyota-jeep en komen via het dok en de grote trap in het hospitaalschip terecht. Na wat formaliteiten en bezoek aan onze hut kunnen we gelijk naar de VVF-vrouwen die al geopereerd zijn. Zij komen 1xp er dag aan dek – samen met de andere patiënten – om even lekker te ‘’luchten’’. De rest van de dag liggen ze in een vrij kleine, acht persoons ziekenzaal met een relatief laag plafond. Het blijft een schip. Onder ieder bed ligt een matras voor diegene die hen vanuit hun huis begeleidt. De vrouwen spreken niet allemaal dezelfde taal en zo is er communicatie mogelijk met een vertrouwd iemand van thuis. Ik heb die middag gelijk een open gesprek met een vrouw van 37, m.m.v. een tolk. Ze had drie jaar lang last van een overstromende urineblaas. Van de 7 geboren kinderen had ze nog er nog drie. Ze was achterop een bromfiets over onverharde wegen naar de gezamenlijke opstapplaats gekomen om daarna 500km = 2 dagen te reizen in een Toyotajeep naar Conakry. Daar mogen deze vrouwen in de buitenpost het HOPEcentrum eerst een aantal dagen tot rust komen, met goede voeding. Hier kunnen ze kennismaken met de vele andere patiënten uit alle windstreken van Guinee met dezelfde aandoening, maar ook met mannen, vrouwen en kinderen met b.v. gezwellen, gebitsproblemen, hazenlip, brandwonden en staar. Een bonte verzameling. Van hieruit gebeuren ook de voorbereidselen voor de operatie .
Donderdag: Met de Toyotajeep weer naar Conakry: ongeplaveide wegen zonder verkeersregels en APK’s. Op de campus van de universiteit krijgen we een rondleiding door een laboratorium en een twee poliklinieken: één voor de staar patiënten en één voor tandheelkunde .Deze zijn door Mercy Ships daar neergezet en ze blijven na vertrek van de boot, zodat studenten een plek hebben met alles er op en er aan en ze de praktijk daadwerkelijk kunnen leren.
‘s Middags een ‘’tour’’ langs de operatiekamers op het schip. Door een raampje hadden we een beperkte, korte blik op een VVF-operatie in gang. De te opereren mevrouw was omringd door een chirurg, OK verpleegkundige en een tolk op een krukje naast haar op oor-ooghoogte. De verdoving werd – zoals meestal – gedaan d.m.v. een zgn. ruggeprik, dus kan mevrouw contact blijven houden en bemoedigd worden tijdens de nogal belastende ingreep. Een gesprekje met de dienstdoende chirurg voor de VVF-operaties: een gynaecoloog/chirurg uit Burkino Faso: hij vertelde dat hij met anderen bezig is om een soortgelijk project voor VVF-vrouwen in zijn eigen land mogelijk te maken. Dit land ligt namelijk niet aan zee en dus kan Mercy Ships dáár niet komen helpen.
Vrijdag: Weer de stad in, nu naar de buitenpost het HOPEcentrum, waar de opgeroepen VVF-vrouwen eerst tot rust kunnen komen; Waar ze koken, wassen en socializen/chillen samen met de bonte mengeling van kinderen, mannen in lange ‘jurken’ + fez en de vrouwen op hun Afrikaanse paasbest óf in een burka.
Iemand van de leiding vertelde dat ze per ongeluk een moslim man had gevraagd om het dagelijks te lezen bijbelgedeelte in zijn taal voor te lezen. Toen ze zich achteraf verontschuldigde, vertelde hij verwonderd, de kracht van onze Here Jezus Christus te hebben ervaren.
Vanuit het HOPEcentrum vinden de voorbereidselen voor ieders operatie plaats en ook na het eerste herstel in het hospitaalschip komen ze hier weer terug. De Toyotajeeps rijden af en aan, naar en van het schip. In een soort tent grenzend aan het schip op de begane grond, vinden de gesprekken plaats met de vrouwen. Er zijn altijd tolken bij voor de betreffende talen. Hun anamnese wordt opgenomen, bloed geprikt, naar de longen geluisterd etc. Hier wordt ook gevraagd naar hun persoonlijke -en eventueel gezinsomstandigheden: alles om een veilige operatie te kunnen doorstaan en een holistisch herstel te bevorderen. Ze blijven meestal ongeveer 7 dagen op de afdeling in het schip en wordt er begonnen met blaastraining terwijl de urinecatheter nog geplaatst blijft. Daarna gaan ze terug naar het HOPEcentrum. Als ze vier dagen achtereen droog zijn is het na een laatste controle tijd om de lange weg naar huis terug te ondernemen, wederom met een Toyotajeep of op een andere manier.
Wíj gingen terug naar de afdeling met VVF-vrouwen aan boord van het schip: hier ging een chaplain voor met het Woord, een woord van Paulus: ‘’Verheugt u altijd” : in déze setting! en met één van de vrouwen in boerka in een bed! (Guinea is overwegend moslim).E r wordt simultaan vertaald in 3 inheemse talen door drie tolken, min of meer tegelijk. Geweldig! Ze staan verspreid door de zaal, ieder in de buurt van de vrouwen met dezelfde taalgroep. Deze liggen vaak bij elkaar. Ook hun meegebrachte familie/verzorgers zijn er bij. Er wordt stil en met aandacht geluisterd. Daarna volgt het uitbundige zingen en handen klappen. Ik zie één van de vrouwen heel voorzichtig mee klappen.
’s Avonds komt het personeel van de Africa Mercy bij de vrouwen op bezoek. Ja, er is een heus bezoekuur. Iedere vrouw heeft een buddy. Ook overdag worden de vrouwen met liefde en respect verpleegd en ook geknuffeld. Dat zijn deze vrouwen absoluut, soms lange jaren, niet meer gewend. Ze waren altijd te vies om aan te pakken en omgeven door een urinegeur. Nergens waren ze meer welkom. Ook heel vaak niet bij hun eigen echtgenoot; vaak mochten ze ook niet meer met hun eigen kinderen omgaan. Wel zijn hierop gunstige uitzonderingen: de mevrouw waarmee ik de eerste dag sprak was door haar eigen man gebracht en hij was de hele tijd bij haar.
Een nieuw leven…in meer opzichten: als een vrouw in Africa weer hersteld terugkeert in haar gezin, haar dorp, haar familie en bij haar kinderen dan staat haar ‘huis’ weer! Zij kan in haar dorp vertellen wat haar is overkomen en met hoeveel liefde ze is omringd. Dat geeft vertrouwen voor andere vrouwen met VVF in haar omgeving, voor als dat grote hospitaalschip wéér in de haven van Guinee komt te liggen.
Toen ik al weer terug was in Nederland, kreeg ik nog een foto toegestuurd van het feestje van de groep vrouwen die hersteld waren en klaar voor de terugreis.
U ziet ze op de foto met nieuwe jurken aan en tulbanden; ook krijgen ze een NT met psalmen en Spreuken mee, waarin gezondheidvoorlichting staat betreffende voeding, hygiëne, tbc, huwelijkstrouw en aids.
Om vier uur naar het vliegveld en zaterdagmiddag weer thuis!
Dit werkbezoek was een geweldig mooi inkijkje van het werk dat meer dan 10 jaar door St. Newbornlife is ondersteund. Iedere vrouw is kostbaar… zowel daar als hier!
Janneke Venema
